Sinds een jaar doe ik weer dagelijks aan yoga. Wat ik niet had verwacht: er zijn veel overeenkomsten met schrijven.
Dagelijks oefenen werkt verslavend
In de beginperiode was yoga een opgave voor me. Ik moest het van mezelf doen omdat het me goed leek: gezond, ontspannen. Soms deed ik het met plezier, soms moest ik me naar de mat slepen. Nu, naar een jaar, vraagt mijn lichaam erom. Ik kijk ernaar uit om het te doen. De heel enkele keer dat ik de deur uitga zonder yoga te hebben gedaan, voelt dat raar, alsof ik in mijn pyjama de straat opga. Yoga hoort bij mijn ochtendritueel.
Het helpt me te concentreren
Yoga kun je niet maar half doen. Je moet er echt met je aandacht bij zijn. In het begin wist ik eigenlijk niet zo goed waar precies op te letten (al kreeg ik wel aanwijzingen en al dacht ik het wel te weten). Nu, na een jaar, begin ik een gevoel te ontwikkelen voor waar het daadwerkelijk om gaat.
Het is een ontdekkingstocht
Toen ik ermee begon, dacht ik te weten wat me te wachten stond. Mis! Nu realiseer ik me pas dat ik er destijds als een buitenstaander naar keek, en ideeën had die niet klopten, zoals dat het ‘zweverig’ zou zijn. Je weet niet waar je aan begint, totdat je eraan begonnen bent. Yoga beoefenen geeft een inzicht dat ik alleen kan verwerven door het daadwerkelijk te doen. Dat inzicht krijg ik niet door erover te lezen of ernaar te kijken.
Het werkt disciplinerend
Voordat het echt een plezier werd om te doen, werkte het ‘me naar de mat slepen’ disciplinerend. Het gaat erom dat ik het doe. Ook als het een dagje wat minder gaat: doen. Ook als ik een dag heb overgeslagen, niet de volgende dag denken: nu is alles verloren, laat ik er voor de rest van mijn leven maar mee stoppen.
Het gaat niet om de prestatie en al helemaal niet om perfectie
Het gaat om doen. Overdreven perfectie werkt juist averechts. Het lijdt tot blessures, tot het verliezen van het plezier. Je best doen is oké, over grenzen gaan niet.
Iedereen is anders
Mijn bouw zorgt ervoor dat sommige oefeningen makkelijker, en andere juist moeilijker zijn dan voor een andere beoefenaar die hetzelfde niveau heeft. Dat mijn armen aan de lange kant zijn, maakt het bij de staande vooroverbuiging makkelijker om met mijn handen de vloer te raken, ook al ben ik niet zo lenig.
Doen leidt tot vooruitgang
Natuurlijk gaat niet iedere dag beter dan de vorige dag. Maar eens in de zoveel tijd denk ik: dit gaat me makkelijker af dan een paar maanden geleden.
Oké, toegegeven, deze post is niet helemaal on-topic. De volgende keer gaat weer echt helemaal over het schrijven van korte verhalen. Tot dan!
En jij?
Heb jij iets waar je het schrijfproces voor jezelf aan kunt spiegelen? Een sport, een kunstdiscipline, een overtuiging? Laat ons weten wat wij ervan kunnen leren.
9 reacties op “Je schrijven verbeteren met… yoga!”
Dank voor de tekst over yoga en voor de andere inspirerende colums. Mijn eigen ervaring is ook dat yoga mijn ritme en aandacht voor de hele verdere dag bepaalt, bij wat ik ook doe, en dus zeker ook bij het schrijven. En het helpt me enorm om aan dat Benedictijnse (aan yoga verwante) credo vast te houden, dat mooie Duitse woord dat denk ik onzichtbaar op het voorhoofd van iedere schrijver geschreven staat: ‘Dranbleiben’!
Ik doe niet aan yoga maar probeer wel een ritme en vaste tijden voor bepaalde dingen in mijn leven in te bouwen. Ik wandel veel. Soms in de duinen meestal gewoon bij mij in de buurt. Een klein uur stevig doorwandelen. Een kamer vol ballonnen, een inboeldel bij het vuil, een mevrouw met grijs haar en een hondje met een grijze vacht. Ik kom tot rust en hoor mijn eigen vertelstem bij de dingen die ik zie (wat ik niet heb bij tv, krant,etc) De repeterende beweging van mijn benen geeft rust, het ene been voor het andere. Met schrijven is het net als de Yoga van jou Ton. Ik verlang ernaar als ik het regelmatig doe. Ben ik uit mijn ritme, door vakantie o.i.d. dan moet ik me weer een tijd lang naar mijn bureau slepen, tot het schrijven weer in mijn ritme zit.
Wat je zegt, San: wandelen is ritme, schrijven is ritme, discipline is ritme. Het gaat om ritme. Dank je voor het delen van dit inzicht.
Beste Ton,
Tijdens het schrijven van Snaren heb ik vaak gedacht aan de tijd dat ik viool en zang studeerde aan het conservatorium. Elke dag beginnen met toonladders, strijktechnieken, opnieuw toonladders (zingend) en stemoefeningen. Daarna pas het leukere werk. Die discipline heb ik op kunnen brengen, zo bedacht ik, en dus moest ik het voor het schrijven óók op kunnen brengen. Elke dag om negen uur gaan zitten en doorwerken tot 12 uur. Het ís gelukt en de roman is er gekomen.
Gek genoeg zoek ik nu naar eenzelfde toestand omdat het me moeite kost werkelijk los te gaan op mijn volgende roman. Onzekerheid over mijn kunnen, onzekerheid over het onderwerp, afleiding door tal van andere onderwerpen die in mijn hoofd al bezig zijn een roman te worden, dat alles werkt een gedegen schrijfdiscipline tegen. Mischien moet ik ook maar eens aan de yoga…
Beste Astrid, De onzekerheid herken ik. Ook al is er in het verleden wel eens iets moois uit mijn vingers gekomen… dat biedt geen garantie voor de toekomst. Ik heb meer dan eens collega’s gesproken die hetzelfde ervaren. Eigenlijk vooral tijdens het schrijven (en de yoga) kan ik de onzekerheid achter me laten, dan heb ik geen tijd om me met mijn onzekerheid bezig te houden, dan is er gelukkig het werk zelf. Niet dat ik tijdens het zelf tevreden ben, maar tijdens het schrijven kan ik wel iets met die ontevredenheid doen: aan mijn verhaal schaven, schrijven. Door eraan te werken zijn mijn verhalen altijd ‘beter’ geworden. Jammer dat ik me soms door onzekerheid niet tot het werk kan zetten (al wil ik dan meestal niet erkennen dat dat de oorzaak is).
wat leuk om te lezen. Ook ik doe de laatste tijd weer aan yoga en pas het nu ook in het dagelijks leven toe. Van tevoren komt de les nooit uit want ik ‘moet’ al zoveel maar als je terugkomt vd les, maakt het gevoel van ontspanning en een bepaalde rust (in je)alles goed..ik probeer het nu ook ’s morgens thuis te doen..lukt niet altijd
Herkenbaar, Paulien: van te voren er tegenop zien, achteraf blij zijn het gedaan te hebben. Een les is een goede stok achter de deur. Dat weet ik nog uit de tijd dat ik zelf de vierjarige opleiding aan de schrijversvakschool volgde. Wat een discipline gaf dat.
Een artikel naar mijn hart. Ik combineer al jaren Iyengar Yoga met schrijven en zal dit jaar mijn lerarenbevoegdheid halen. Beide disciplines gaan om toewijding, welke vorm er ook uit voort komt. En de toewijding komt met de jaren. Na heel veel uren doen ‘ onvoorwaardelijk doen’ . Gisteren ging er door mij heen. ‘ Mijn leven is toegewijd aan Yoga’. En dat had ik nooit gepland. Zo zal het vast ook met schrijven gaan. Eerst heel veel doen.
Fijn dat jij bent uitgekomen bij wat zo belangrijk voor je is, en dat je voelt dat je je leven aan yoga wijdt. Met schrijven heb ik een enkele keer hetzelfde gevoel. Soms denk ik niet te begrijpen dat ik yoga zo lang verwaarloosd heb (ik deed het rond mijn twintigste een tijdje). Maar daarna denk ik meteen: wel makkelijk om te denken: ‘had ik maar’ en me met die gedachte te scharen bij de mensen die wel achteraf de voldoening willen hebben, maar niet op het moment zelf er de energie in wilden steken. Het gaat om het nu, wat ik nu doe.
Ik bewonder je doorzettingsvermogen, Lara