Iedereen kijkt door een gekleurde bril. Daardoor scheppen we ons eigen subjectieve beeld van de wereld om ons heen. Scheppen, creëren. Anaïs Nin zei het al: “We zien de wereld niet zoals hij is, we zien de wereld zoals wij zijn.”
Als je daarmee geen rekening houdt, kom je in de problemen. Dan denk je dat wat je ziet en hoe je het ziet absoluut waar is en begrijp je niet dat de wereld voor iemand anders een andere wereld is. Voor personages zijn die problemen oké, dat geeft ons iets om over te schrijven. Maar wijzelf doen er beter aan in te zien dat we creatief zijn in het scheppen van onze werkelijkheid. Dat inzicht voorkomt problemen. En minder problemen betekent meer tijd om te schrijven. Over personages die denken dat ze niet zelf hun wereld hebben gecreëerd.
En in jouw verhalen?
Creëren ook jouw personages hun eigen werkelijkheid?
Gerelateerde posts
4 reacties op “Iedereen kijkt door een gekleurde bril – ook onze personages”
wereldwijd ben ik mij niet zo bewust, maar het kan niet anders, natuurlijk.
Elk personage zegt iets over jou als mens. Als het niet in jezelf zit, kan je het niet schrijven.Anaïs Nin heeft gelijk. Maar jouw vraag brengt mij weer iets anders. Ik heb een, mij dierbaar, verhaal geschreven waarin mijn hoofdpersonages in twee dimensies leeft, zeer tot haar eigen verwarring.
Uiteindelijk blijft ze in die dimensie waarin ze wel gelukkig kan worden.
Wat zegt dat over mij? Groet!!
Moeilijke vraag hoor, Athy, wat het geschrevene over de schrijver zegt. Voor mezelf ga ik die vraag soms uit de weg. Groet!
Mijn personages creeren hun eigen werkelijkheid. Ook al staat het soms lijnrecht tegenover mijn werkelijkheid, toch is het een onderdeel van hoe ik naar de wereld kijk.
Niet alleen vanuit mijn perspectief, ook vanuit het perspectief van de mensen om mij heen. Daar baseer ik mijn personages op.
Mooi is dat hè, Irma, dat personages hun eigen weg gaan, dingen doen die soms tegen onze ideeën ingaan, en tegelijkertijd toch iets van onszelf blootleggen.