Het grootste gedeelte van de tijd zitten we opgesloten in het verhaal dat we vertellen over onszelf (en tegen onszelf). We nemen vooral waar: het verhaal, ofwel wat we onszelf wijsmaken. Als we in die gevangenis zitten, zijn we soms in staat om vanuit dat verhaal tegelijkertijd ook zaken buiten dat verhaal waar te nemen, en dan integreren we die zaken in het verhaal waarin we gevangen zitten. Zowel het verhaal waarin ik mezelf gevangen houd, als de zaken die ik waarneem en die ik in dat verhaal integreer, kunnen deel uitmaken van een short story.
Er zijn verschillende niveaus van wat we onder ‘verhalen’ verstaan.
1. Allereerst is er het lul-verhaal, dat wat ik mezelf wijsmaak, dat waarin ik mezelf vang. Of vertaald naar het personage: dat wat het personage zich wijsmaakt, dat waarin het personage zich gevangen houdt.
2. En er is de short story die laat zien hoe een personage zichzelf (hoe ik mezelf) gevangen houdt in dat verhaal.
De short story kan overslaan die momenten en die periodes waarin het personage zich buiten het verhaal begeeft dat hij zichzelf wijsmaakt. (Dat loslaten van zichzelf, van het verhaal, van mijzelf, is een vorm van verlichting, het hoort eerder thuis in esoterische boeken dan in short stories, hoewel de short story daar misschien een glimp van een paar woorden van mag opvangen.)
Als schrijver vraag ik me tijdens het schrijven af: wat neem ik wel op? wat laat ik weg? Het voorgaande kan hierin een richting aangeven.
9 reacties op “Wat we onszelf wijsmaken – en wat we daarmee kunnen in een kort verhaal”
Ja, zou je misschien een voorbeeld kunnen geven, Ton? Ik heb niet het idee dat je bedoelt; een deus ex machina tevoorschijn toveren.
Zojuist een nieuwe post geplaatst die hopelijk meer duidelijk maakt, Gabrielle http://www.korteverhalenschrijven.nl/2014/10/08/het-verhaal-als-zelfrechtvaardiging-een-andere-invalshoek-om-verhalen-te-schrijven/
Mijn verhalen komen spontaan, een gedachte, een idee en vooral een zin. Dat moet dan ook direct uitgewerkt worden, al is het midden in de nacht (ik word soms wakker met een zin). Of het een lulverhaal is of niet, laat ik aan de lezer over. Mijn laatste verhaal heb ik geschreven voor editio (doe mee!): http://www.editio.nl/?post_type=contest&p=79995
Je mag het helemaal afkraken, maar ook de hemel in prijzen.
Hartelijke groeten, Ton!
Hallo, Zelf gevangen zitten in je verhaal (of je personage) dat volg ik wel. Hoe kijkt het personage vanuit die gevangenis toch naar buiten? Wat breekt de schelp, daar kan ik me ook nog wat bij voorstellen. Maar die laatste stap, waar het personage/de schrijver dat waarnemen betrekt in zijn verhaal, daar ben ik niet mee (hij zat er toch in gevangen?).
Daar wil ik graag meer over horen 🙂
Dit is vast belangrijk, maar ik vat het niet helemaal, Ton. Kun je misschien met een voorbeeld verduidelijken wat je bedoelt?
Goed om te weten dat het niet duidelijk is, Rymke. Is het in zijn geheel niet duidelijk. Of een passage?
Meestal kan ik je heel goed volgen, maar nu gaat alles draaien. Alleen die laatste vraag snap ik goed 😉
Dank je, Rymke, hopelijk is de volgende post duidelijker? http://www.korteverhalenschrijven.nl/2014/10/08/het-verhaal-als-zelfrechtvaardiging-een-andere-invalshoek-om-verhalen-te-schrijven/
Kweenie, Ton, als ik zo vrij mag zijn, of de short story beter kan overslaan ‘die momenten en die periodes waarin het personage zich buiten het verhaal begeeft dat hij zichzelf wijsmaakt’, omdat het ook om interessante observaties kan gaan, buiten de verhaalconventie om, van een personage. Maar als je bedoelt dat het camerastandpunt zich verplaatst en het personage zich ineens rechtstreeks tot de lezer richt en hem / haar daarmee weer in de harde werkelijkheid zet…. liever niet, nou, misschien een glimpje dan.
Groet,
Gabriëlle